Gitmeler ve gelmeler hep bu şehir üzerindenmiş. Ve o anlatırken neye benzeteceğimi şaşırdığım hissin adı da “dönmek” imiş. Gitmek kadar dönmek de bir meseleymiş.

Bazen ilerlemek için 10 yolun 1’ini seçmek değil de 10 yolun 9’undan vazgeçmek gerekiyor.

Aşk, doldukça boşalan o karışık havuz problemlerini çözmek gibiyken, sevmek 1’den 9’a saymak kadar basitti. Sevmek üzmedi hiçbir zaman da aşkın bir izi kaldı yatağımdaki nemde.

Kelimelerin ne kadar incitici olabileceğini yıllar sonra anlamasın. Çünkü bunu fark ettiğinde o küçük kız orada olmayacak. Ve ne kadar isterse istesin ona bir kez bile sarılamayacak.

Bu hayatı ona son vermeyecek kadar değil, her seferinde ayağa kalkacak kadar seviyoruz. Yine de her gün doğan güneşe, vicdansız sevgiliye, kazağımızın kolundaki neme sövüyoruz. Belki de sevmelerin bizde bıraktığı izlerdendir, yaşamayı bile sevdiğimizi inkar etmemiz.