Okuduğum hiçbir yazıya inanmak istemiyordum. Tüm o çizgili kıyafetleri, insanların üst üste yattığı yerleri, tren raylarını ve toprak zemini hala zihnimde bir gerçekliğe oturtamıyordum. Kitaplardan okuduğum hikayelerin yaşandığı yerdeydim. Kitaplara inandım ama yerlere inanamadım.

“…hala bir yerlerde sayılıyor Ünzile’nin kaç koyun ettiği. Bizim elimiz uzanmıyor olabilir oralara, peki ya sesimiz duyulursa? Ünzile’yi köyün en son çitinde dünyanın bitmediğine inandırabilirsek belki kavuşur ellerimiz.”

Demek, bileklikler, şarkılar, sohbetler, ölüyor. Yenilerine yer açmak için. Yine de hiçbir şey yerini tutmadı uzun yaz gecelerindeki balkon sohbetlerinin, kışın ortasında kendimizi iki kuru sözle avuttuk.

Hatıralar canımı acıtıyor. Ve ben olduğum yerde değilim artık. Üzerinden yıllar geçmiş bir hikayenin içinde yaşıyorum. Hikayenin ana karakterinin adım adım büyümesini ve bana dönüşmesini izliyorum.

(Bu yazının okunması yaklaşık 3 dakika sürmektedir.) Haddinden fazla gösterilen çabanın yorgunluğu var üzerimde. Lütfen dokunmayın. Bir süre […]