Gözlerindeki çocuk hep hüzünlüydü. Çoğu zaman bunu saklayamasa da beraberken gözlerinin içi güler, o küçük çocuk kaybolur giderdi. Gözlerinin ardında yaşananları pek kimse bilmezdi, kendi bile.

Gözyaşları sessizce yanaklarından süzülüp zarfın üzerine damladı. İçinde bir yerde biliyordu ki bazı kararlar ne kadar acı verse de onları ertelemek yalnızca daha derin yaralar açardı.

Bir köpeğin, bir kedinin ne yapacağı bellidir; en fazla ısırır ya da tırmalar. Sen korkacaksan insandan kork çünkü ne yapacağı hiç belli olmaz.

Dokuzuncu Nesil Blog Veda: “Uğurlu Yolculuk” Editör’den Bir yolculuğa çıkacağınız vakit…Bir parça heyecan, bir tutam korku ve bir […]

İçimde ne pişmanlık ne bir korku biriktirdim. Hayat karşıma bir duvar gibi dikildiğinde şiirler yazdım. Önüm alabildiğine açık ve gökyüzü masmavi olduğunda yine şiirler yazıyordum.