(Bu yazının okunma süresi yaklaşık olarak 2 dakikadır.)
Sonsuz gökyüzünde süzülen küçük bir çocuktum. Kimim, kimsem yoktu ama yıldızlarım vardı. Bazı geceler, kabuslarımdan ağlayarak uyanırdım ve o zamanlar sadece yıldızları seyrederek korkularımı unuturdum. Yıldızlar benim evimdi, sığınabileceğim ve güvenebileceğim tek yerdi.
Fakat çok sonraları öğrendim ki insan acımasız olabiliyor ve sebepsiz yere kalp kırabiliyor. Halbuki o zamanlar, her şey bir oyundan ibaretmiş gibi gelirdi. Ne zaman ağlasam yumuşak bir el yüzümü sarar ve ne zaman yere düşsem kırışık bir el beni yerden kaldırırdı. Ama bir gün uyandım ve bu oyunu bitirmek zorunda kaldım. Bana yıldızları öğreten, onları ailem yapan ve o kırış kırış elleri ile beni düştüğüm yerden kaldıran kişi artık yoktu.
Uzun bir süre sadece kızdım. Beni burada onsuz bıraktığı için, beni çocukluğumdan çıkardığı için ve en çok da o güvendiğim yıldızlardan beni uzaklaştırdığı için. Ondan sonra hiçbir yıldız bana güven vermedi, hiçbir yıldız beni korumadı ve hiçbir yıldız parlamadı bana. Ağlaya ağlaya uyandığım o karanlık kabuslarda hiçbir yıldız parıltısıyla aydınlatamadı beni. Cıvıl cıvıl olan o çocukluğumdan eser yoktu.
Sonra bir gün, tam da bu karanlık gökyüzüne alışmışken bir grup yıldız gördüm. Çok uzaklarda öylesine parlak, öylesine ışıl ışıldılar ki kendimi alamadım bir süre bakmaktan. O karanlık yerden koşarcasına kaçtım ve arkama bile bakmadım. Sadece içimdeki çocukluğun elinden tutup gittim ve yaklaştıkça fark ettim ki bunlar onlar bunlar benim yıldızlarım, bunlar benim ailem.
Evet, yeni parıltılar eklenmiş ve hepsi birbirinden farklı ama bunlar onlar, yaşadığım, hissettiğim, gördüğüm ve parıl parıl gözümü alan yıldızlarım. Büyük bir sevinçle karşıladılar beni ve eskiye dair her şeyi unutturdular bana. Evet, yine düştüm, yine ağladım, ne yapacağımı bilemediğim günler oldu, korktuğum kabuslar oldu ama o kilometrelerce uzak olan yıldızlarım hep yanımda oldular.
Başlarda kızdığım o kırışık eller sanki bana tekrar bir el uzatmış gibiydi. Belki de bu kadar beklediğim için bu kadar kıymetli oldular. Her biri öylesine özel, öylesine güzel ki birinin ışığı azıcık bile kısılsa onu tekrar parıl parıl parlatmak için yapamayacağım hiçbir şey yok. Çünkü onlar ne yaşarsam yaşayım benim yanımda olan ailem.
İşte bu yüzden kocaman bir gökyüzüm ve her daim yanımda olan yıldızlarım var benim. Düştüğüm zaman güç aldığım, beraber gülüp beraber ağladığım ailem var benim.
Bundan yıllar önce bana, “Yıldızları tekrar seveceksin ve yine ailen olacaklar.” denilse sadece güler geçerdim. Çünkü çok uzun bir zaman kafamı kaldırıp gökyüzüne bakacak bir güvenim bile yoktu. Ama şimdi, her anımda onlar benim yanımdalar. Evet bir gün gelecek ve bu güzeller güzeli yıldızların da farklı aileleri olacak, farklı parladıkları kimseler olacak ama ben bu gökyüzünü her zaman ve sonsuza dek parlamak üzere kalbimde taşıyacağım. İsterse en karanlık kabuslar gelsin benim kafamı kaldırıp bakabileceğim ve koşulsuz güvenebileceğim yıldızlarım var.
Yazar: Derin Akman
Görsel Kaynak:https://pin.it/1EUuXsO
