(Bu yazının okunması yaklaşık olarak 1 dakika sürmektedir.)
Kavuşma mevsiminin yolu kıştan geçer. Ruhunu geçmek bilmeyen bir üşüme tutar, için sızlar. Sızladığı yerlerde toprak kurur, çiçekler solar. Ağaçlar yapraklarını bir daha yeşermemek üzere döktü sanırsın. Eskisi gibi olmak istersin, aynı mevsime dönmek, aynı çiçekleri toplamak istersin. Geçmişe dönmek mümkün değildir, bilirsin ama yine de özlersin. Özlemek umut değil, acı vadediyordur artık. Gelmeyeni özlemekle, gelemeyecek olanı özlemek aynı değilmiş dersin. İçin sızlar, sızladığı yerlerde yangınlar çıkar. Kurumuş ağaçların, sararmış yaprakların yanmayı beklemiş gibi tutuşuverir bir anda. Kolay mı yıllarını verdiğine veda etmek? Değilmiş dersin ağzının içinden, sesin duyulmaz.
Kaçıp gitmek istersin. Sana dair son kalanları saklamak lazımdır. Kendine göre bir yer ararsın. Kendinle vedalaşıp gittiğin yerde kendini bulabilmenin hayali yerleşir zihnine. Bazen gidersin, bazen her şeye rağmen kalırsın. Nedenini anlayamazsın. Belki de yeniden alışmak istemezsin. Alışmak, alıştığını kaybeden için cehennemdir dersin. Yanmaya halin kalmamıştır. Yanacak neyim kaldı ki dersin, dudaklarında acıklı bir tebessüm belirir. Anıların kalmıştır ellerinde sadece. Unutmaktan korka korka serersin önüne.
Böyle geçip gider yılların. Hiç geçmeyeceğinden korkarsın. Sonra ansızın bir gece kalkarsın. Pencereni açar, geceyi izlersin. Denizin kokusunu çekersin içine. Birkaç yaş süzülür yanaklarından. Veda yaşlarıdır bunlar. Ağlamak anlamaktır. Ağlamak affetmektir. En çok kendini affedersin. Bir gecede bin yaş büyütürsün kendini. Sen büyürsün acıların küçülür. Sonra daha yaşanılası gelir hayat. İçine ekemediğin çiçekleri baktığın yerlere ekmek istersin. Senin olmayanı da sevmeyi öğrenirsin. Aldığın nefeslere hayat karışır. Kendine kavuşursun…
Yazar: Seher Avcı
Görsel Kaynak: https://pin.it/5wqF0vn
