İçimde ne pişmanlık ne bir korku biriktirdim. Hayat karşıma bir duvar gibi dikildiğinde şiirler yazdım. Önüm alabildiğine açık ve gökyüzü masmavi olduğunda yine şiirler yazıyordum.

Sana gecenin bir yarısı, elimde zar zor yazan bir kalemle, ne zaman okuyacağını hiç bilemediğim bu mektubu yazarken içimde barınan yersiz yurtsuz yaşanmışlıkların ağırlığını taşıyorum. Yaşananlardan payıma düşen bütün güzellikleri sana bırakmaya karar verdim. Güzel hatıralar hatırlamaya layık olanda kalır demiştin.

İşte bugün farklı bakıyordu gözlerim, zihnimin perdesi habersiz arayışımın rüzgarıyla aralanmıştı. İlerisinde ise sadece ben vardım . Ruhumu ve bedenimi kuşatan sayısız güzellikle orda öylece duruyordum. Mutluydum…

“Yanı başımda toplanan kalabalığın gölgesi üzerime düşüyor. Adımı söyleyen yabancılar tanıdık bir cevap bekliyor benden. Suskunluğum yıldızları kayıp gece de yankılanıyor. Sanıyorum adımla çözülecek bir düğüm değil bu.”