(Bu yazının okunma süresi yaklaşık olarak 2 dakikadır.)
Zamana karşı savaşı kazanmanın bir yolu var mıdır? Zamanı durdurmanın yolu anı labirentinde kaybolup sonrasında “o ân”ı bulup çıkarmaya benzer. Kaybolduğumuz yolda, tam o ânda zamanı durdururuz. Yıllar öncesinde bir kadın ve bir çocuk da kayboldukları yolda “o ân”da sıkıştılar. İki savaşçıya dönüştüler labirentte. Onlar için o ân papatyalarla sarılmış, terk edilmiş bir arsada güneşin gündüzü sarmaladığı bir yaz gününde uzun saatler oldu. Olgunlaşmış bir kadın ve heyecanla gülümseyen kırık bir çocuk için tam o ânda zaman son kum tanesini döküverdi.
Genç kadın, çocuğu tüm sorunlarından kaçırmış; hep gittikleri pizzacıdan aldıkları pizzayla birlikte onların özel yeri olan papatyaların arasına götürmüştü. Çocuğun kırık yaralarını papatyalarla sarıverdi. Onlar tam o ânda herkesin unuttuğu bir vakitte birbirlerine görünmez bir bağ eşliğinde bağlandılar. Zamanı durdurmaya çalıştılar hatta bazen kandırmaya. Sonra kum saatinin diğer taneciği akıverdi yanlışlıkla. Gözlerini açıp kapattılar ve her şey değişti, geriye hiçbir şey kalmamıştı. Papatyalarla dolu arsaya bina dikilmişti, o pizzacı kapanmıştı. Kırışıklıklar genç kadının gözlerinin etrafına papatyanın beyaz yaprakları misali yayılmış, saçları da ağarmıştı. Sadece gözlerinin yeşilinin güzelliği ve gülümsemesinin büyüsü hiç değişmemişti. Çocuk büyüdü, sorunlarından kaçamadı; günümüz dünyasında savaşmaya çalışan bir genç kız oldu.
İkisinin arasındaki papatyaların eşliğinde verilmiş sözler, gülüşmeler ve o düğümü çözülmez bağ hiç kopmadı. Bazen birbirlerini kırdılar, üzdüler fakat birbirlerinin gözlerine baktıklarında tüm kırılmışlıklar yok oldu. Sonra içlerine korku doldu: ayrılık korkusu. Yaşlı kadının kırışıklıkları kayboldu, genç kız tekrardan bir çocuk gibi heyecanla tuttu elini. İşte o ânda anneanne ve torunu en sevdikleri pizzacıya gittiler. Kum saati son zerreciğini bu sefer yaşlı kadın için akıtmadan savaştılar.
Bir kadın, bir çocuk ve bir sürü papatya… Onlar hep o ânda, papatyaların arasında kalacaklar çünkü zamanı durdurmanın yolunu buldular: Papatyaların yapraklarından düğümledikleri sevgiyle.
Yazar: Ayşegül Çıkrıkcı
Görsel Kaynak: https://pin.it/3q2xWvF
