Ah benim kırılgan gençliğim ne bahtın kara ne de hayat . Pencere sandığın şey sadece duvarmış, duvarın soğuğunu hayat sanmışsın. Hayat coşkun akan bir ırmak, çağlayan bir pınar, ormanda koşan bir ceylan, parkta oynayan bir çocukmuş.
Önümde duran iki mavi kaplı defter, biri geçmiş, biri bugün. Bugünü dünle kirletmeyecek ve pek tabii dünden öğrendiklerimi unutmayacak kadar büyüdüm.
Devam
Belki de aşk, kendini dahi unutarak başka bir ruhta var olmak ve onu yaşamaktı. Bütün hayatı bir çift göze feda etmek, bir eli ömür boyu tutmaya yeminli olmaktı. Her yanlışta daha çok sarılmak, her kavgada daha çok kenetlenmekti. Belki de aşk, hiç vazgeçmemekti…
Devam
Maktulü olduğum yolun faili ben olacaktım. Ne büyük hezeyan! Bir mahkûm nasıl ki yıllar sonra uçsuz bucaksız yeşilliği tekrar görmenin o buruk sevinçle tattırdığı özgürlüğünün kıymetini hiçbir maddi kaynağa değişmezse ben de binbir acıyla demlenerek edindiğim bu içsel huzuru hiçbir şeye değişmem.
Devam
Güneş doğmalı ve hayat akmalı; ben aydınlatmasam bile etrafı, hissetmeliyim yaşamı her zerremde.
Devam