Bir gün var olan her şeyin birer fotoğraf karesine, bir ağacın gövdesine kazınmış baş harflerine ya da yıpranmış birer kağıt parçasına dönüştüğüne tanıklık etmekle geçiririz ömrümüzü. Zaman dalgasını çok güzel geçer böylelikle. Kelimeler boşlukta yankılanır. Bir zamanlar var olanlar, yok olurlar, ordadırlar ama değillerdir de.

Zordur bulmak. Ama bulunca kaybetmemek için son nefesinize kadar ilgiyle bakarsınız sevgiye. Ne kadar narin olduğunu bilerek. İnsanların bulmak için savaşlar verdiğini, kaybettiğinde gerçek savaşlara dönüşerek bir çoğunun hayatını etkilediğini bilerek. Sevgisiz bir dünyada büyüyen çocukların, sonsuza kadar taklitleri üstlerinde birer lanet gibi taşıdıklarını bilerek.

Alışkanlık mı getirdi bizi buralara? Uzak diyarlardaki mutluluk çok kalamıyor bizimle belki de bu yüzden. Acı sürekli misafirimizken, huzuru nasıl eşleştirebiliriz ki kalbimizle?

                                 (Bu yazının okunması 2 dakika sürmektedir.)       Sonu gelen ve bunun defalarca alarmını veren ülkeler, olaylar, kişiler, […]

Eksiklikleri doldurmak adına tanıdık gelen duyguları yara bandı yapmaya çalışıyor olabilir miyiz? Sırf bu yüzden inkar ederek, görmezden gelerek ya da yüzleşmekten korkarak yok saydığımız bu öğretileri kendimizi daha güçlü kılmak adına tekrar tekrar hayatımıza biz sokuyor olabilir miyiz?