“Karanlıktan çıkmak işte böyle başlar; büyük sözlerle değil, küçük temaslarla… Bağırışlarla değil, fısıltılarla… Sevginin acele etmeyen, sabırlı akışıyla. Çünkü sevgi, yolun sonundaki ışık değildir; yolu yürüyebilmeni sağlayan güçtür.”

“Kendime verilmeyenin her zerresini toprağa ektim; yeşillenen filizler de kapımı çalan bahar da yalnızca benim eserim.”

”İstanbul dedim de seni hatırladım.” diyebilirim belki bir gün ben de sarhoş gönlümle. Şimdi ne aylardan nisan ne de ben leylayım.

“Kırık kapılardan sızan karanlığa ilişti gözleri. Kırık duvarlardan sızan ışık öbeğinde, harabeye dönmüş eşyalarda, tavanı dökülmüş odalarda… Öyle ya, belki de buydu kırık rüyaları onarmanın kefareti, belki de buydu işini kendini bu hale getirecek kadar sevmenin bedeli.”

“Günlerden bir gün, yıldızlar bile uyumazken, yalnızlığımın sessizliğinde senin adını fısıldayıp gözyaşlarımı gökyüzüne dökerken, seni sevmekle bir başıma kalmanın tarifsiz acısı göğsümü paramparça edecek.”