“Yeryüzündeki tüm insanlığı unut, hiçbirini hatırlama onların. Şimdi sadece sen ve ben, birazdan sigaralarımız bitecek, bir öpücüğün etiyolojisini araştıracağız.”

Eve dönüş yollarını aşmıştım. Ya da kendime dönüş yollarını. Geçmiş, şimdi, gelecek…Hepsi yalnız bir kurgudan ibaretti. Sen yaşıyordun ve ben en çok seni unutmak istiyordum.

“Deneyimin bir parçası olmayı beceremiyordum, etrafımı turuncu belirsizlikler sarıyordu. Eve baktım, sanki içinde yaşayan ben değilmişim gibi çok yabancı geldi. Belki de gerçekten öyleydi”

Bir şeye asla gerçekten dokunamayacağını anlamak: korku. Karnına koca bir tekme atılmış gibi soluk kesen ihtimaller…Hangisinin olacağını bilememek, geleceği bırak, geçmişi bile görememek.

Oysa sen bana geceyken, günün aydınlığını iddia ederdin. Kaldırımlardan süzülüp mazgallara akan suları dinlerdin. “Yaşamayı rüyalarında da unutuyor mu insanlar acaba?” derdin. Ben rüya bile görmezdim.