(Bu yazının okunması yaklaşık 2 dakika sürmektedir.)
“Dinleyin!” dedi… Öfke sonrası gelen bir huzura sahipti… “Bu diyeceklerim sevgiyi arayan yolda nefret çıkmazına sapanlara, engellerin en büyüğü olan aşağılıklık duvarına çarpan, hislerinin akar suyunda tekrar tekrar ıslandıkça hissizleşen kafası karışmış ruhlaradır.”
Ne hissettiğini düşünmediğin küçük bir karmaşadayken veya bilmediğin yolun sonuna doğru yürürken…
Mutluluk sana hiç beklemediğin bir anda gelebilir. Onu yanında taşırken rahat olsan da içinde kaygı da vardır gelir gelmez gideceğinden bahsettiği için. Mutluluk sana nereye gitmen gerektiğini söyler. Fakat sen o cazibeli hisse kapılıp yolunu çokça şaşırırsın. Dönüp dolaşıp aynı yerlerden geçersin. Onu yorarsın. Yine de sendeki değeri azalmamış gibi davranır. Onu kaybedeceğinin verdiği hüznü saklamak için farklı yollar kullanırsın. Çokça yanılırsın. En büyük yanılgın da onu sahiplenmek isteyişin olur. Çünkü mutluluğun gitmesini gerektiren, sahiplenilmek ve tutunmak istendiği farklı zaman ve kişiler vardır. Onunla oturur ve güzel bir sohbete başlarsın. Onunla konuşulan geçmiş pişmanlıklardan uzak ve hazla doludur. Bir zaman sonra mutluluk sana eskisi kadar zengin olmadığını ve değerini çokça kaybettiğini söyler. “Altın elmanın içindeki çürümüş ve verimsiz çekirdeğim. Bu sebepten çekici ve geçiyim”. Aklına gelmek ancak unutulmak ister. Ona bağlanılmasını ancak kolayca kopmayı diler. Geçmişi hatırlamanı ancak yerine onsuz bir geçmiş yaratmak şartıyla güzelleştirmeyi arzular. Ve seninle olan vaktinin sonuna geldiğinde hızlıca uzaklaşır. Yaşamına onsuz devam edebilmen hatrına ‘şimdi’nin kefaretini öder. Bunun farkına vardığındaysa yaşanılanlar çoktan birer anı olur.
Bağırarak konuştuğu bulutlar ondan uçarak uzaklaştı artık. Geride hissedilen şey yağmurun arasında hissedilmeyen göz yaşlarıydı ayak diremenin getirisi olan. Bunları duymanın mahzunluğu ancak doğmamakla savuşturulabilirdi.
Yazar: Batuhan ŞENGÜN
