(Bu yazının okunma süresi yaklaşık olarak 2 dakikadır.)
-Pek bir sessizsin bu akşam.
Ağırlaşan göz kapaklarımın arasından zihnime sızan sakin ses ninniden farksızdı. Sayısız vagonuyla upuzun bir tren sessizlik düdüğünü çala çala geçti aramızdan. Sonsuzluğa uzanan raylarda son seferin izleri de silindiğinde vakit gelmişti. Kafamı yerden kaldırmadan yavaşça mırıldandım.
-Yorgunum.
Cevap gecikmedi:
-Hayret! Bende tüm gün boyunca sadece tavanı izledin sanıyordum.
Sıra bendeydi ama söyleyecek bir şeyim yoktu. Aslında vardı ama yoktu. Şimdi cevap epey gecikecekti işte.
-Uyumadığını biliyorum.
-Farkındayım.
-Başka şeylerin de farkına varmaya ne dersin?
-Başka zaman derim. Hem ben böyle gayet mutluyum. Değişmek falan istemiyorum.
-Burdan pek öyle görünmüyor. Buradan kalkıp kuaföre gidecek gibisin. Neyse sen bilirsin, gideyim mi ben o zaman?
Yattığım yerden omuzlarımı silktiğimde bana gıcık olduğunu biliyordum. Çok umursamamaya çalıştım. Ne de olsa herkes değişimi her zaman kollarında çiçeklerle karşılamak istemiyor olabilirdi.
-Güzel olabilirdi aslında. Ben en çok ayçiçeklerini severim. Aklında bulunsun.
-Sen hâlâ burada mısın?
Bıkkınca söylediklerimi arkamdan tekrar etmesini umursamadan konuşmaya devam ettim.
-Eskiden bu kadar ısrarcı değildin sen. Gelip giderdin farkında bile olmazdım. Ne değişti anlamıyorum.
-Sen değiştin. Hatta tekrar tekrar değişeceksin. Üzgünüm tatlım kurallar böyle.
-Üzgün olmadığını biliyorum, uydurma.
Hafif gülümsemesi sesine işlediğinde onu dinlemek eskisi kadar zor gelmiyordu.
-Zorlandığını biliyorum ama çözüm kaçıp saklanmak değil. Gözlerini tavandan çekip gökyüzüne bakmalısın. Ayçiçeği için yüzünü güneşe döndürme vakti geldi. Artık değişme zamanı…
Ben yüzümde hüzünlü bir tebessümle kalırken gittiğini biliyordum. Yanaklarımdan iki yaş süzüldüğünde iki seçeneğim vardı. Kalkıp kuaföre gitmeyi seçemeyecek kadar yorgun olduğumdan ikinci seçeneği seçip uyumaya karar verdim. Yarına başka biri olarak uyanacağımı biliyordum. Zaten insan hangi gün uyuduğu yataktan aynı kişi olarak kalabiliyordu ki? En son kendime sessiz bir fısıltıyla şunları söylediğimi hatırlıyorum.
-İyi uykular ayçiçeği, yüzünü güneşe döndürme vakti…
Yazar: Seher Avcı
Görsel kaynak: Pinterestten alınmıştır.( https://pin.it/6GI23Bgr7)
