(Bu yazının okunması yaklaşık olarak üç dakika sürmektedir.)
Herkesin anlatacağı tek bir hikayesi olsa benimki ne olurdu diye düşündüm bugün. Sonra belki bir hikaye değil ama bir an belirdi aklımda. Kuşlar dışında herkesin uyuduğu bir sabah beni uyku tutmamış… Küçük ellerimle evin kapısını açıyorum ve kendimi dışarı atıyorum. Ayağıma üç beden büyük terliklerimi giyip sallanan adımlarla hafifçe uzaklaşıyorum. Bütün gördüğüm içine birkaç ev sığdırmış kahverengi dümdüz bir ova, yeni aydınlanmış bir gökyüzü ve benden çok uzakta duran ufuk çizgisi… O sessizliğin ve kimsesizliğin içinde dünyam gördüklerimden ibaret sanıyorken içten içe adını koyamadığım bir hisle sarıp sarmalandım.
Ben küçüktüm, dünya küçüktü. Sonra büyüdüm, dünyaya karıştım. Olanlar olduğunda hep o andaydım. Bu telaştan kurtulmak istediğimde hep ona sığındım. Göz kapaklarımın ardındaki küçük ben cesur duruşuyla ilk defa farkına vardığı yaşama saf bakışlarla bakıyordu. Büyümeyi bekler gibi… Savaşmaya kazanmaya ve kaybetmeye sonsuza kadar hazır gibi…
Olanlar oldu elbette. Her şey beklediğim gibiydi. Herkes gibi ben de dört bir yana savruldum ve dört bir yandan getirdiklerimle yenilendim. İçimde ne pişmanlık ne bir korku biriktirdim. Hayat karşıma bir duvar gibi dikildiğinde şiirler yazdım. Önüm alabildiğine açık ve gökyüzü masmavi olduğunda yine şiirler yazıyordum. Umutsuz değilim. Her doğan günden bir hatıra uğrunda hâlâ çok şey bekliyorum. Uzak bir sabahda tanıdık bir çift göz önünde süzülmeyi bekleyen uçurtmalar biriktiriyorum. Ve ellerimde sayısız uçurtmam var benim, her biri kendi gökyüzünü bekleyen…
Yazar: Seher Avcı
Görsel Kaynak: https://pin.it/oBKILCw8Z
