Sanki kalbi onun yasaklı bahçesinde büyüyen nadir bir çiçekti.

Masum ve rengarenk düşlerle dolu olan kalbi, bu toprakların zehrini içerek büyüdü. Tüm renkleri elinden alınmış gibi hissediyordu. Oysa ne çok severdi pamuk şekerdeki pembeyi, balondaki kırmızıyı, gökkuşağındaki moru…Şimdi ona yalnız katran karası kalmıştı.

Kendimi soyutlanmış hissediyorum, bir cam fanusun içinde, izlenen ama dokunulamayan bir sergideki antika bir eser gibi.

Ne tam anlamıyla bir ayrılık ne de tam anlamıyla bir vuslat bizimkisi.

Niçin merhem olamaz kendine en çok yaralanan?