“Sislerin ardında, toprak farklı kokar; nefes başka akar. İnsan, o yolculuğun sonunda bambaşka biri olur. Karanlık gözlerimize alışır; korku yerini kabullenişe bırakır. Sis, ruhun perdelerini aralar; ışığın gizlendiği yere götürür bizi.”

“Gelecek bölümlerde neler olacak ben de henüz bilmiyorum ama ben ışığımı hep yakmaya ve parlatmaya devam edeceğim.”

“Oysaki mutluluk, çoğu zaman görünmez. O, gürültülü bir kahkahada değil; sessizce iç çektiğin bir huzur anındadır.”

“Ben sakinlik insanıyım. Denizin kıyıya vurduğu dalgaları izlemeyi severim. Rüzgar eserken çıkan ağaç hışırtılarını dinlemeyi severim. Gün batımında ve gün doğumunda güneşin evlere yaptığı yansımalar güzeldir mesela, yere düşen gölgem mutludur o anlarda. Evde yeni pişmiş kek kokusu içime bir dinginlik verir. Bir şeyler anlatırken kendinden geçen, sanki o an yeniden yaşıyormuşçasına hisseden, jest ve mimiklerini fazlasıyla kullanan insanları görmek beni gülümsetir.”