(Bu yazının okunma süresi yaklaşık 2 dakika sürmektedir.)
Kitabın kapağı yavaşça kapandı. Ne kalın bir ses çıktı o kapanıştan ne de dramatik bir an yaşandı odada. Ama içeride büyük bir şey olmuştu, sessiz bir çöküş gibi… Bir çağ kapanmış, bir diyalog yarıda kesilmiş, bir bakış sonsuza dek orada kalmaya mahkûm olmuştu. Sayfalar boyunca kurulan dünya şimdi susuyordu. Karakterler, bir daha konuşmayacaklarını bilirmiş gibi bakıyorlardı son satırda. Birinin suskunluğu, birinin ölümü, birinin gülümsemesi… Hepsi orada durmuş, zamana mühürlenmişti ve artık geri dönülemeyecekti.
İçeride bir yankı başladı, son cümle dönüp duruyordu zihinde. Anlamı büyüyordu, genişliyordu, başka yerlere dokunuyordu. Bir kitap bittiğinde kelimeler, bir dağın yamacından aşağı bırakılmış taşlar gibi yuvarlanır ruhun içine: Çarpar, sürtünür, iz bırakır. Bu hikâye de öyleydi. Sadece bir anlatı değil, bir sığınaktı. Gerçek dünyanın gürültüsünden kaçıldığında dönülen, insanın kendine en çok benzediği sessizlikti. Artık kapalıydı o kapı. Artık o yolda yürünemeyecek, o sofrada oturulamayacak, o bakışın altına saklanılamayacaktı.
Rafa yerleştirildi kitap. Bir diğerinin yanına, sıradan bir nesneymiş gibi. Ama eller hâlâ ağırlığını taşıyordu. İçinde geçen onca gece, ağlamamak için yutkunulan onca sahne, tanıdık gelen korkular, gizli hayranlıklar… Hepsi parmak uçlarında bir sıcaklık gibi kalmıştı.
O gece başka bir kitap açılmadı, sayfalar kıpırdamadı çünkü bazı bitişler hemen başka bir başlangıca bağlanamaz. Bazı sessizlikler kendi içinde beklenmelidir. O sessizlikte geçmişin izleri yavaş yavaş oturur yerlerine. Özlem, dinginliğe karışır.
Ve o sessizlikte aslında şu anlaşılır: Bitmiş olan şey yalnızca bir hikâye değildir. Bitmiş olan, o hikâyede kendine dokunmuş, kendini bulmuş, kendini onarmış hâlin izidir. Bir kitap bittiğinde bazen insan bir dönemin sonuna gelir. Kapanan sadece kapağı değildir; kapanan bir duygudur, bir eşliktir, bir iç yolculuktur. İçeride hâlâ bir cümle dönüyordur: “Bitti.”
Ama insan bilir: Bazı kitaplar hiç bitmez, sadece sessizleşir. Ve bazı sessizlikler uzun uzun yaşar.
Merve Gedik
https://pin.it/2EMi4T0DM
