“Neden bu sonsuzluktayız? Altımız yeşil deniz de üstümüz neden mavi gök? “ diye bağırdım duymadın.

Göz göze gelmeleriyle oluşan hissi açıklamak zordu. İnsanın kendi gözlerine başka bir insanda rastlaması olacak şey değildi. Bir ruh iki ayrı bedeni paylaşabilir miydi?

– Kendimizden daha uzak bir yer var mı ki?
– Olmalı.
– Ya yoksa?
– Ne kaybederiz?
– Belki kendimizi

Sen benim mutlak klasiğim olmuşsun, bense senin zincirsiz
kölen; ki zincirli bir köle zincirsiz bir köleden mütemadiyen iyi olur sanıyorum.

“Bir dilek diledi: uçmak. İki kanat verildi ona. Birinde şimdiye kadar yaşayıp gördüğü her şey, diğerinde ise ileride yaşayacakları yüklüydü.”