Afitap

(Bu yazının okunması yaklaşık 2 dakika sürmektedir.)

Sabah uyandı, zihninden içeri baktı. Siyahları hapsetmeye çalışan gökkuşağını gördü. 

Zorlanıyordu, evrenin sırları kadar karmakarışıktı aklındaki depolar. Ayağa kalktı, her adımına bir soru sığdırdı Afitap. Sordu, cevabını bulamadı; ayağını yere bastı. Bir bardak su doldurdu, hayattaki hiçbir şey o bir yudum su kadar anlamlı gelmedi ona. Döndü, ayağını bastı; sordu. Oturdu, sorular kesildi. Zihninden içeri baktı yine. 

Aşıktı, hayata aşıktı. Bir gökkuşağını kenara ittirdi, siyahı gördü. Siyahı bilirdi Afitap. Gömerdi ama geceleri uyanırdı mezarlıktaki yüzlerce misafir. Görürdü, unutmak istemedi; düşmanını unutursa siper almasına gerek kalır mıydı? Sordu, cevabını buldu. 

Siyah bir kedisi oldu, Gece koydu adını. Bir gün kadeh kaldırdı gökyüzündeki geceye, seslendi: “Mezarlığa hapsolmuş yüzlerce siyaha!” 

Yalnızdı kalesinde Afitap ayağa kalktı sordu; ayağını yere bastı, sordu… Perdelerini indirdi zihninin, artık gökkuşaklarını göremezdi. Karardı. Karanlıktan korkar mıydı? Cevabını buldu; lanetlenmiş tüm ruhlar yalnızken karanlıktan korkardı. Ayırdı kendini köşeye, siyahı bilirdi Afitap, yalnızlığı bilirdi. Yüzlerce misafirin uyanabildiği karanlığı beklerdi, korkmazdı. Zihninden içeri baktı, bütün misafirler oradaydı. Gülümsedi, Afitap gülümsediğinde dudakları yukarı kıvrılmak yerine aşağı düşerdi sordu, ironik miydi? Cevabını buldu, güneş adını taşıması kadar ironikti. 

Zihninden içeri baktı. Misafiriyle göz göze geldi, korktu. Yer ayaklarının altından kaydı, sırasıyla duvarlar çatlamaya başladı, titredi, sarsıldı. Zihninin en doğusundaydı Afitap; sordu, adım atamadı… Işık doğdu içeri, yüzlerce misafir ayağa kalktı; sordular “Vakti geldi mi?” Tek bir ağızdan: “Vakti geldi mi?” 

Uyuştu, batıya yürüyordu. Misafiriyle göz göze geldi; baktı. Vaktin geldiğini anlıyordu, sormaya gerek bile duymadı. Çünkü varoluşunun tarifiymişçesine biliyordu ki aşıktı Afitap; izin ver daima zihninden içeri baksın…

 Yazar: Simay Çomak