Korkuyordu. Tüm bu karanlığa rağmen gelecekte bir ışık görme umudunu hala taşıyor olmaktan korkuyordu. Tüm o güzel duygular çürüyüp gitmişken, umudunun hala dipdiri ayakta olmasından korkuyordu. O umudu yine yüzüstü bırakacaktı onu, biliyordu. Yine de onu söküp atmaya gücü yetmiyordu. 

İpleri kuklacının parmaklarına dolanan ahşap bir figür gibi hissediyordu bedenini. Tanrılar ruhunu çekip çıkarmaya çalışıyor olmalıydı. 

ve bir de bütün dönüş yollarını yakarak gitmek istiyorum. Kimden ya da nereden diye sorma bana, senden derim kırılırsın ve ben seni toplamaktan yoruldum.

Hikayenin gelip beni bulmasını istiyordum, ruhum tutkuyla kavrulurken bedenim amaçsızca olduğu yerde sayıyordu ve bu çatışma beni her geçen gün köşeye sıkıştırıyordu. Ruhum dışarı çıkmak ve yeni bir hikayeye başlamak istiyordu, oysaki bedenim her zamanki gibi yorgundu ve tek istediği uyumaktı. Dünkü gibi… Hatta ondan da önceki gün yaptığı gibi. 

 İçinde yaşadığı hayatın anlamına dışardan bakmaya kalkıyor. Böylece yaşamını kontrol etmek istiyor. Fakat daimi kontrolü onu yaşamdan, yaşamaktan koparıyor.