ZAMANI PARÇALAMAK
(Bu yazının okunması 2 dakika sürmektedir.)
Tik tak, guguk ve birbirinden farklı alarm sesleri… Zamanın sesini hangisi bize en iyi yansıtır?
Soyut olan zaman kavramını hayatımızın içinde sindirerek somutlaştırmak biz insanlara yakışan bir harekettir. Planlarımız, düşüncelerimiz, hayallerimiz ve yaşadıklarımız olmasa belki zaman, bizim için sadece sesten ve bilinçli bir şekilde farkında olamayacağımız bir kavramdan ibaret olacaktı.
Bir de zamanın farkında olmadığımız bölümü vardır elbet. Koca bir süreyi hiç olmamış, hiç yaşanmamış gibi geçirmek de biz insanlara özgüdür. Tam da burada, zamanı parçalama devreye girer.
Zamanı parçalamayı aslında ben iki zıt anlamda kullanıyorum. Yetişemediğimiz, farkında olmadığımız ve hızla geçen süreyi yakalamaya çalışmak bir çeşit “Zamanı durdursam ya da geriye alsam, şunları halletsem.” dediğimiz anda bizim için zaman parçalanır. Sıkıştırdığımız ve normal işleyiş düzenini kurcalamaya çalıştığımız her şeyi istemeden de olsa bozar ve parçalarız. Sonucunda ise elimizde sadece kırık dökük, parçalanmış küçük vakitler ve anlar kalır. Planın planını yaparken dar vakitlerimiz de bunlarla dolar, en sonunda baştan savma ve üstünde düşünülmeden verilen bir avuç kararla bir sonraki zaman trenini çaresiz bekleriz. Tabii ona da yetişebilirsek.
Zamanı parçalamanın olumlu anlamı ise planlı bir zaman yönetimidir. Günleri, ayları ve hatta yılları dizayn eder, her bir ana kendimizden bölümler ekler ve o anı yaşarken içinde bizim olacağımız kısımlar türetiriz. Zaman, parçalanarak pasta dilimi gibi önümüzde durur; iştahımızı kabartır; geleceği de düşünerek dilimleri dikkatli yememiz konusunda bizi uyarmadan aradan sıyrılır. O dilimleri hemen mideye indirirsek fazla hayal ve hedef zehirlenmesinden her şeyi alt üst edebilir, gelecek için plansız kalabiliriz.
İki yönlü zaman parçalaması mutluluğuyla hüznüyle hayatımızdadır. Bize düşen her yanlış parçalamada deneyim kazanmak, zamanımızı yöneterek kendi girdabına çekmesine izin vermemektir.
Peki sen zamanı nasıl parçalıyorsun?
Yazan: Beyza Nur Fındıkcı
