“Ve kim bilir, belki de bıraktığımız her şeyin ardından bizi gerçekten bekleyen bir şey vardır: Daha hafif, daha dingin, daha “biz” olan bir hayat ve bu hayatla uyumlu insanlar…”

“Hayat bir ormana benzer; bazı patikaları güneşli, bazıları sık ve karanlıktır. Yürürken dallar yüzümüzü çizer, dikenler canımızı acıtır ama bazen bir açıklıkta durup gökyüzüne bakarız, işte o an; tüm yorgunluğa rağmen iyi ki yürüdüm deriz. Bu yaşamın bize sunduğu en sessiz fakat en gerçek umut anıdır”

“Belki de hiç ummadığım kadar iyi gelir bana. Belki de yaralarımdan sarar ve güvenime güven katar. Bence yapmıştır, birbirimize çok iyi gelmişizdir. Dünyalarımızı dört bir yandan yeşillendirmişizdir. En azından denemişizdir… Öyle değil midir? Hiç yoktan denemek bile bize bir şeyler katmaz mı?”

“Yol yorgunluğu mudur, geleceğin hasreti midir belirsiz; belki de geç kalırım diye korkup vermediğim molalardır içimi yoran.”