Yazar: Beyza Dilara Meşeci

Zamanla elindeki bir oyuncak gibi oynamak isterdi her daim: Onu ileri almak, geri sarmak, durdurmak… 

“Artık hayata tutunmak, okyanusun dibinde nefes almaya çalışmak gibi geliyor.” dedi sessizce.
“O hâlde balık ol!” dedi yanında duran adam. “Onlar okyanusa hapsolmuş gibi görünseler de kendi göklerinde özgürler.”
“Ama ben bulutları merak ediyorum.”

Seyirciler yerinde, acılar bardağında, ölüm tam karşıda. O sahneyi aydınlatmak hiçbir ân doğru olmadı, olmayacak da…