Yazar: Aleyna Korkmazyürek

Özür diledim bugün. ‘Seni anlatabilmek seni…’ dizeleriyle başlayan o şiirden, Ahmed Arif’ten, kitaplardan, bestelerden…
Sana armağan ettiğim ne varsa, hepsinden sana armağan ettiğim için özür diledim

‘Evet, sanırım kopukluğum ve korkum işte burada başlıyor: İçimde bir şeylerin öldüğü yerde.’

Sadece burada durup saatlerce ağlasam, ağlasam, ağlasam… Gözyaşlarım üzerimdeki kiri, korkuyu, kötülüğü temizler mi?

Her şeyi unutmak istiyorum, dedi içindeki. Beni bugüne getiren her şeyi… İçimdeki bu sızıyı, yanaklarımdaki bu alazı, başımdaki bu dayanılmaz ağrıyı, “Bu sensin!” diye bana dayatılanları… Ama unutamazdı. Unutacaksa bütünüyle aklını kaybetmesi gerekirdi. Ancak aklını kaybetmek yalnızca özgür insanlara mahsus. Korkularımın pençeleri öylesine esir almış ki beni, aklımı kaybetme özgürlüğüne bile sahip değilim.