Bunu hayal etmek kötü olmasa gerek. Ama ya bunun gerçekleşmeme ihtimali?

– Kendimizden daha uzak bir yer var mı ki?
– Olmalı.
– Ya yoksa?
– Ne kaybederiz?
– Belki kendimizi

Tozlu rafta duran tuşlu telefonla arayacak kadar çaresiz olduğunda aradığın bir insan olmalıydı hayatımızda.

Ne onlar gibi olmuştu ne de yaşam biçimlerine tam olarak başkaldırmıştı. Kendisinin arafta kalmışlığındandır ki ona araflar hep tanıdık gelmişti. Araftaki işleri, sevgileri, şehirleri, sokakları aramıştı hep.

Ben hala umut ediyorken, seviyorken, hissediyorken. Kim borçlu şimdi bana?