Gökten üç elma düşmüş: biri bu masalı yazan ve hala kendini bir yere koyamayana, biri bu masalı okuyan ve yerini sorgulayana, birisi de bu masalı dinleyip gideceği diyarı aramaya başlayana…

Ne zaman kendimi bir çıkmazda ve insanca bir incelikte hissetsem doğaya döndüm ve bir ağacın kovuğunda yerimin olduğunu düşündüm.

Ölümün bu kadar yakın, kendi varlığının bu kadar soyut oluşu yoğun bir rahatsızlık veriyordu. Vermeliydi de. Belki de biraz sonra kaybolup gidecek şey kendisi olacaktı. Birkaç saniyelik ışık hüzmesi ile tüm varlığı soyutlanacaktı belki de.

Her zaman sabrımı besleyeceğim. Kimseye ihtiyacım olmadığını kendime hatırlatacağım her zaman. Hatırlatayım ki şifa olabileyim kendime. İşte o zaman içimdeki kapıların ne tarafa açılacağına ben karar verebileyim.