“Geriye dönemeyiz, o kadar da genç sayılmayız. Çölde karanfil bulmak isteyecek kadar da değiliz. Susuzluktan, keşkelerden, acılardan ve anlardan öcümüzü alamayız. Çünkü, bunun adı son olan pişmanlık.”

Aşk, doldukça boşalan o karışık havuz problemlerini çözmek gibiyken, sevmek 1’den 9’a saymak kadar basitti. Sevmek üzmedi hiçbir zaman da aşkın bir izi kaldı yatağımdaki nemde.

Eve dönüş yollarını aşmıştım. Ya da kendime dönüş yollarını. Geçmiş, şimdi, gelecek…Hepsi yalnız bir kurgudan ibaretti. Sen yaşıyordun ve ben en çok seni unutmak istiyordum.