“Babanın yarısı kadar olsan yeter,” dedi hoca. Yanındakiler de “Babasının oğlu, onda da vardır yetenek,” diyerek desteklediler. Ancak daha ilk antrenmanlarda, o kadar da ‘babasının oğlu’ olmadığını anladı.

“Evren atomlardan değil hikâyelerden oluşur.” sözü bize insanın yazdığı veya yazmak istediği onlarca hayatın sınırlarını sorgulatır fakat öyle aşikâr bir nokta vardır ki kimsenin önünde duramayacağı: Her boşluk tatmin edilemeyen bir açlıkla doldurulmaya çalışılır.”

Eksiklikleri doldurmak adına tanıdık gelen duyguları yara bandı yapmaya çalışıyor olabilir miyiz? Sırf bu yüzden inkar ederek, görmezden gelerek ya da yüzleşmekten korkarak yok saydığımız bu öğretileri kendimizi daha güçlü kılmak adına tekrar tekrar hayatımıza biz sokuyor olabilir miyiz?

En zorunun başlamak mı devam ettirmek mi olduğu ikilemine düştüm sonra ve hemen kalktım. En’li cümleler kurmanın o kadar da doğru olmadığını anladım. Çünkü her yeni deneyimde başka bir ‘en’le karşılaşıyordu insan.