“Sanki suçluymuşum da, cezam dünyada yaşamakmış gibi geliyor zaman zaman. Dört duvar arasında sıkışıp kalmışım, nereye dönsem engelle karşılaşıyorum. Küçük bir pencereden ışık sızıyor içeriye, tozlu bir hava giriyor bir de. Aldığım her nefes ciğerime batıyor ama sorun değil benim için. Her nefesin, sona biraz daha yaklaştırmasının mutluluğu var içimde.”
Devam
“Kendi benliğimle bile tanıştırmadığım bir yüzüm var benim, herkesten sakındığım. Heybemde en güzel anılarımı sakladığım, sevinçlerimi paylaştığım, hüzünlerimi en derinden yansıttığım… En çok da birey olduğum, var olduğum, kendim gibi olduğum… İnsanın ötekiyle var olabildiği kaç an vardır ki hayatta?”
Devam
“O an fark ettim ki, bir ömrü değil, benlikler silsilesini yaşıyoruz biz. Kayboluyoruz kimi zaman. Yolumuzu bulduğumuzda ise, memnun edemiyoruz kimilerini. Ah o beklentiler… Onlar bizi bu uçuruma sürüklemedi mi sahi?”
Devam
“Boyun ne kadar kısa kalmış olsa da, gittiğin her yerden aldığın çeşit çeşit vitaminle doldu gövden; belki de zamanı gelince hiç olmadığın kadar boy atacaksın. Buğday olmanın ötesine geçeceksin. “Hayır.” dedim. Hayat sabit değil. “
Devam
“İnsanı ince şeyler öldürür demişlerdi; yıllar önce ince hastalık, yıllar sonra ince düşünce, çok
yıllar sonra da insan olmak gibi sebepler belki de.”