Ben Bir Yağmur Damlasıyım

(Bu yazının okunması süresi yaklaşık 2 dakika sürmektedir.)

Otobüste, en arka sırada, cama vuran yağmur damlalarını izliyorum; her biri birbirinden bağımsız, kendine has ama cama düştüklerinde bir olup yollarına devam eden yağmur damlalarını. Sonra yola kayıyor gözüm, adeta bir gizem sakladığını fısıldayan bir ormanın çevrelediği bu yol uçsuz bucaksız görünüyor. Oysa ki elbet bir sonu, bir varış noktası var. Tabii bu “küçük farkındalıkları” elde etmem biraz zaman aldı. 

Bundan  bir yıl önce bindim bu otobüse. Bu otobüsün kalktığı yer o zamanlar benim varış noktamdı. Buraya ulaşmak için bir yol kat etmiştim kendi çapımda. Otobüs yola koyuldu ve yağmur damlalarıyla ilk o zaman tanıştım evet ben de bir yağmur damlasıydım. Aslında hepimiz vardık yıllardır, “yağmur” kavramına can veren de bizdik ama her birimiz başına buyruktuk, belki de kendimizi yalnız hissediyorduk sonra bir oluşunu gördüm o yağmur damlalarının. Yağmur neymiş, yalnız sanarken kendini nasıl da bir an da güçlenilirmiş hepsini izledim, içinde var oldum. Her biri gerçekten de başına buyruktu. Her birinin yağışı da, şiddeti de farklıydı ama tüm bu biriciklik, birlikte “bir” olmayı hiç engellememişti.  Birlikte yağdılar ormanın üstüne, varsa bir gizemi; birlikte çözdüler. Tabii bu sürede yolda da ilerlenildi ve hatta yavaş yavaş sona gelindi. Otobüsün hareket ettiği yer artık varış noktası değil, her şeyin başlangıcı oldu; uçsuz bucaksız gibi görünen, sanki varılmayacakmış gibi hissedilen yeni varış noktası ise her şeyin noktalanacağı yer. 

Bu dönüşüm her ne kadar bir sona aitmiş gibi gözükse de aslında “sonun başlangıcı” girecek devreye. Bu yola çıkarken ne yaşayacağıma dair hiçbir fikrim yokken, şimdi aklımda, kalbimde, elimi uzattığım her yerde yağmur damlaları var. Ne kadar teşekkür etsem, ne yazsam da yetersiz. Biliyorum, şu an bu satırları okurken onlar çoktan tanıdılar kendilerini. Birlikte yağmur olduk, birlikte geldik onca yolu. Ormanın içinde binlerce sözcük, cümle, anlam vardı. Binlerce kafa karışıklığı. Hepsini birlikte yağarak temizledik, ormana nefes aldırdık. Biz birlikte var olduk.

Son yazımı size adamak istedim canım yağmur damlalarım. Bir yıl önce çıktığım bu yolculuğu “iyi ki” ile sürdürüyorum. Biliyorum yeni varış noktam çok yakın ama bu bizi yepyeni bir başlangıca götürüyor bunu da çok iyi biliyorum çünkü Edip Cansever’in “Umuş” şiirinde dediği gibi: 

“Bütün iyi kitapların sonunda

Bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda,

Meltemi senden esen, soluğu sende olan

Yeni bir başlangıç vardır.”

Yazar: Ezgi Yılmaz

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.