(Bu yazının okunma süresi yaklaşık dört dakika sürmektedir.)
Karşımda boş bir sandalye var şimdi. Başucumda ise damlaların hevesli bir seyirci gibi yapıştığı aralanmış camlar, hafif bir rüzgarı iliklerime kadar ağırlıyor. Soğuğun henüz uğradığı, karanlığa boyun eğmeyen bir başkentte çiziktiriyor kalemim bugün.
Önümdeki masa çok tanıdık, gözyaşlarımla tanışmış gibi bir sıcakkanlılıkla dikiliyor karşımda. Sonra camdan dışarıya bakıyorum, arada bir canlanan yollar… Tek tük geçen arabalar var. Etraf karanlık, ancak sokaklar beni içine alan karanlığa inat apaydınlık. Karşımdaki boş sandalyeye ilişiyor gözlerim durmadan. Ben dışında herkesin sahiden de boş bir sandalye göreceği, yalnızca benim üzerinde oturan silüeti fark ettiğim bir incelikle duruyor hareketsiz.
Hatırlıyorum da birkaç sene öncesiydi. Sandalyenin üzerinde iki büklüm olmuş bir kız oturuyordu. Gözleri o zamanlar da tek tük geçen arabalara kilitliydi. Yağmur damlaları o vakitlerde daha hırçın, daha istikrarlıydı. İçindeki fırtınanın bulutlara taşınmış olmasıyla öykünür gibi tatmin olmuş, tatminkar oluşuna ağıt yakar gibi çaresiz bir biçimde gözleri sokağa dalıyordu. O gün var oluşunun ve bütün benliğinin yok olmaya en yakın olduğu gündü. Bütün badireler başında, atlatılmayı bekliyordu. O gün de yeni bir badire gelmişti başına. Canının en içinden, ruhunun en saklı köşesinden bir parça kayıp gitmişti ellerinden. Bütün fenalıklar bir olmuş üzerine üzerine geliyordu. Yaşamak denen tatlı kaygı, nahoş bir endişeye dönüşmüştü.
Gözleri yaşlı, içi dolu dolu oturuyordu köşesinde. Kafasında “Neden?” diye bağırıyor; içindeki devrimci, yüreğine yapılan darbelere küfrediyordu. Evladını taze kaybetmiş bir ananın toprağı kavraması gibi sımsıkı sıkıyordu yumruklarını. Kendisinin temasına muhtaç, kininden köpürmüş… Şehrin ışıkları, alarm verir gibi bir yanıp bir sönüyordu. Kendisi, buğulu gözlerinden, birbirine karışmış ışıkları görüyordu sadece. Yalnız ışıklar değil, kendisi de durmadan karmakarışıklaşıyordu. Gecenin de boynu bükülmüş, ışıkların hacmi küçülmüş, Dünya dahi olduğundan dar hale gelmeye başlamıştı o gün.
Şimdi karşımda o gün, manidar bir biçimde bugünümle karşılıklı oturuyor. Ben badirelerin çoğunu atlatmış, atlatamadıklarımı bağrıma basmış ve aynada gördüğüm yüz için ne varsa yapmış bugün olarak; o günün acısı somut bir biçimde otururken önümde, şefkatle okşuyor gözlerim sandalyeyi.
Yüreğim, birkaç sene öncesini anında tanıyor tabi. Tanımaz mı hiç? Beni yoğuran heykeltıraşa saygımdan dimdik duruyorum o günün karşısında. Gurur duyuyorum boş sandalye ile, şimdi üzerindeki silüet silinmiş ve beni var edecek kadar, her şeye rağmen, bugünüme itelemiş kendisini.
Bugün ben, elimde zaferler, dünümdeki kayıplarla gururla oturuyorum sandalyemde. İnsanlığımı kaybettiren dünlere inat insan olduğum bir günde, hayat pastasından payımı almış ve karnım tok bir biçimde bakıyorum gökyüzüne. Ne tuhaf, aynı gökyüzü altındayız dünümle, o sancılanıyor, kin kusuyor ve sıkça susuyor; ben duruldum, kinimi yuttum ve oldukça konuşuyorum artık. Aynı gökyüzünün altında, farklı kişilerin karşılıklı sessizce oturması bu yaşanan.
Farklı bir zamandan sesleniyorum o günkü kıza, belki duymuyor ama ben onu çok seviyorum, onunla öyle gurur duyuyorum ki artık oturmayı bıraktığı bir sandalyeye dahi, saygımdan, gecenin bu esintisinde yazıyorum. Engebeleri aşıp geldi o kız bana bu yüzden de bugün ben en çok, kendime sahip çıkıyorum. Kendime sarılıyor, ona sığınıyor ve ikimizi de büyük bir sevgiyle kucaklıyorum.
Saat geç, camlar aralı; bu sefer gecenin bilmem kaçı ama ben en çok gözyaşlarıma, sonra yaş aldıkça kanıksadığım acılarıma selam söylüyorum.
Almina Kesler
Yapay zeka Görsel Oluşturucusu
