O kadar ağır ki varlığın, kat kat örtüyü aşıp göğsümü deliyorsun ve yine sen sızıyorsun içeri.

Yarınlar aydınlıktı, hep aydınlık olacaktı. Biz gözlerimizi kapattık diye gün, ışığından mahrum kalmazdı ve yarınlar kararmazdı. Biz acılara odaklandık diye mutluluk görüş alanımızı terk etmezdi.

“Bu yükü sen mi sırtladın yoksa üzerine mi devrildi?”
Sanırım sırtlaması gereken sırtlıyordu bu sözü de. Ya da tam tersi söz üzerinize devriliyordu tıpkı bana olduğu gibi. Farkında olmadan altında kalmıştım bu sözün.

Birkaç yaş süzülür yanaklarından. Veda yaşlarıdır bunlar. Ağlamak anlamaktır. Ağlamak affetmektir. En çok kendini affedersin. Bir gecede bin yaş büyütürsün kendini.

İnsanın bulunması demek: Aynı zamanda kendisiyle, hatalarıyla, korkularıyla ve tüm duygularıyla yüzleşmesi de demektir. Belki bu sebeple kendisiyle yüzleşmekten korkanlar sürekli saklananlardır. Oysa kendisinden saklanana bir başkası nasıl el uzatabilir?