Hayata geç kalmışlık hissi o kadar içine işlemiş olacak ki rüyalarını bile şekillendirmeye başlamıştı. İnsanı bu denli hayata geç kalmış hissettiren ne olabilirdi diye düşünmeden de edemiyorum. Ya siz?

Vazgeçmek ve direnmek arasında uzanan bir yolda, belirsizliğin kollarındaydı şimdi. Durmadı. Dans etmeye devam etti. Aradığı bütün cevaplar, içinde süzüldüğü bu ândaydı.

Köklerimizi ulaştırmak isteyeceğimiz bir hayat olmalı, bulunduğumuz saksıyı çatlatıp içine karışmak isteyeceğimiz… İşte ancak o zaman diğerleriyle birlikte olma hâlimiz bir anlam kazanabilir.

Fazla maddeci bir topluluğun dayanılmaz yapaylığıyla boğuşuyorum soyut dünyamda. Kelimeler zihnimde köşe kapmaca oynuyor.

Seyirciler yerinde, acılar bardağında, ölüm tam karşıda. O sahneyi aydınlatmak hiçbir ân doğru olmadı, olmayacak da…