Her şeyi unutmak istiyorum, dedi içindeki. Beni bugüne getiren her şeyi… İçimdeki bu sızıyı, yanaklarımdaki bu alazı, başımdaki bu dayanılmaz ağrıyı, “Bu sensin!” diye bana dayatılanları… Ama unutamazdı. Unutacaksa bütünüyle aklını kaybetmesi gerekirdi. Ancak aklını kaybetmek yalnızca özgür insanlara mahsus. Korkularımın pençeleri öylesine esir almış ki beni, aklımı kaybetme özgürlüğüne bile sahip değilim.

Balkonunuzda huzur içinde kitabınızı okuyor ya da bir şeyler yudumlayıp keyfinize bakıyorsunuz. Üst kattaki şahıs sanki apartmanda sadece kendisi oturuyormuş gibi müziği son ses açıp sizi rahatsız ederken bu sesin tadını ya da kokusunu almanız gibi bir şey aslında. Hatta daha ötesi bir dışarı çıkayım, biraz nefes alayım, sahilde manzara izleyeyim diye gittiğiniz sahilde, denizin içinin bolca piknikçi çöpleriyle dolu olduğunu gördüğünüzde yeteri kadar tadınız kaçmamış gibi bir de üstüne üstlük o gördüğünüz çöplerin tadını ağzınızın tam içinde hissetmenize benziyor.

Bana varlığımı ve var olabileceğimi hatırlatacak her şeye veda ediyorum.

Ne gerek var kendi ihtimallerimi yok etmeye? Kafamdaki belki her şeydir belki de hiçbir şey.

Ağaçlar gibi kendi köklerimize bağlı olsaydık ve sahip olsaydık bu kargaşanın içinde kaybolup gitmezdik belki. Cümlelerimden ötürü yanlış anlaşılmak istemem, kaybolmak güzeldir. Yaşamın içinde, denizin dibinde, ormanlık bir alanda; anıların ışığında ya da hayallerin peşinde kaybolmak güzeldir ama yansımaların birleşmediği, sadece anlamsız bir kalabalığın işitildiği kuyularda kaybolmak güzel değildir.